شهادت امام کاظم

امشب شب زنجیر است
امشب شب تازیانه است
امشب شب دیواره است
امشب شب سلول است و میله ها
امشب کدام شب است که صدای شیون از آهنها میآید،
صدای سوگ از تازیانهها بلند است،
دیوارها نُدبه میخوانند و سلولها، وَ إِنْ یَکادْ میگیرند.
آه! از برکه کُدام چشم بارانی، این همه اشک میجوشد؟
کبوترها برای کیست که سرهایشان را به زمین میزنند؟
خدایا! این چه پیروزی است، نگاه کن! این همه کبوتر چرا از آسمان، خود را به دیوار این سیاه چال میکوبند؟ چرا این همه ماهی در دجله، از آب بیرون میافتند؟
چرا امشب ستارهها بیرون نمیآیند؟
چرا ماه شیون میکند... ؟
میترسم از پس این دیوار، به عشق نگاه کنم به پاهای خون آلود
میترسم به خورشید نگاه کنم که در زنجیر است
میترسم به ملکوتی نگاه کنم که جای تازیانه بر تن دارد...
آه از جفای هارون...
با عشق چه کردهای که دارد خون... ؟
زمین خشکش زده؛
یکی قطرهای آب برای این تشنه بغداد بیاورد؛ کربلا دارد اینجا تکرار میشود...

امام کاظم

مگر این گل محمد صلی الله علیه وآله ،
کجا میخواست برود که سنگینی این همه بند، رهایش نمیکنند؟
نگاه کن مچ پاهایش را!
نگاه کن، دُرست مثل پاهای اسیران شام است
چه قدر ایستاده نماز عشق خوانده!
جگرم را آتش زدی بغداد؛ جگرت آتش بگیرد!
این همه هستی من است که بر شانه های شکسته شهر،
از زندان بیرون میآورند......
این باب الحوایج است،
خدای کرم است،
سراسر خشوع است؛
بگذار خودم را سبک کنم:
اینکه میبینی میآید، مردی است که همه زخمهای مرا میدانست، این عشق است؛ خود عشق. این بهار است؛ خون آلود میآورندش .....