بسم الله الرحمن الرحیم

بهتر است زهرای اطهر سلام اللّه علیها را از سفارش های رسول خدا صلی اللّه علیه و آله در معرفی او که تا آخرین ساعات عمر پیامبر (ص) ادامه داشت، بشناسیم.

به راستی رسول خدا(ص) چه مقصدی دارد که دست زهرا را گرفته و به مردم این گونه معرفیش می‏کند:

«مَن عَرَفَ هذِه فَقَد عَرَفَها وَ مَن لَم یَعرِفها فَهِی فاطمَةُ بِنتُ مُحَمَّد، وَ هِیَ بَضعَةٌ مِنّی، وَ هِیَ قَلبِیَ الَّتی بَینَ جَنبَیَّ، فَمَن آذاها فَقَد آذانی وَ مَن آذانی فَقَد آذَی اللّه»(.

هر که او را می‏شناسد که می‏شناسد و هرکه نمی‏شناسد بداند او فاطمه(س) دختر من است و پاره تن من و قلب من است، هرکسی او را بیازارد مرا آزرده و هرکه مرا بیازارد خدا را آزده است.

چقدر پر معناست که پیامبر اکرم(ص) پس از نزول آیه تطهیر تا آخرین روزهای حیاتش صبحها برای اقامه نماز صبح بر در خانه زهرا (س) بایستد و این آیه را با صدای بلند بخواند.

«انّما یرید اللّه لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیراً» و پرمعناتر احترام شگفت آور حضرت رسول (ص) است نسبت به زهرا(س) تا آن حدّ که در برابر او می‏ایستد و دست و سینه او را می‏بوسد و می‏فرماید: من از زهرا بوی بهشت استشمام می‏کنم، پدرش فدای او باد.

این احترام تا آنجا پیش می‏رود که آخرین خانه‏ای که برای سفر و جنگ از آن خارج می‏شود و نیز نخستین خانه‏ای که پس از مراجعت داخل می‏شود خانه زهراست.

تعبیرهایی مثل: محبّت زهرا(س) باعث جدایی از آتش است، او ملاک حق و باطل و میزان سلم و حرب است، اگر زهرا نبود برای علی کفوی نبود، زهرا از نور عظمت خدا آفریده شده است، نخستین شخصی که داخل بهشت می‏شود زهراست، من از زهرا هستم و او از من است، فاطمه پاره تن من است، غضب فاطمه غضب خداست، فاطمه برگزیده خداست، فاطمه حوریّه‏ ای است در صورت انسان، فاطمه ام ابیهاست و...

این گونه تعبیرها و معرّفی کردنها عادی و معمولی نیست. گویا رسول خدا(ص) علاوه بر بیان عظمت و فضایل زهرا(س) مقصد دیگری را هم تعقیب می‏کند و می‏خواهد برای هدایت مردم نشانه و حجتی و برای علی(ع) پشتوانه و یاوری بگذارد.