بسم الله الرحمن الرحیم

شهادت حضرت فاطمه معصومه(سلام الله علیها)

حضرت فاطمه معصومه(سلام الله علیها) دخت هفتمین امام، از زمره زنان عفیف و پاكدامنى است كه در راه امامت و ولایت رنج هاى طاقت فرسایى كشید،غصه ها خورد، سختى ها و مشكلات سفر را تحمل كرد و همچون یعقوب به اشتیاق و امید دیدار یوسف شتافت.

امام صادق(علیه السلام) پیش از ولادت كریمه آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: خدا را حرمى است و آن مكه است،امیرمؤمنان را حرمى است و آن كوفه است،و ما اهل بیت را حرمى است وآن قم است.بزودى بانویى به نام فاطمه از تبار من در آن جا دفن شود كه هر كس به زیارتش بشتابد،بهشت بر او واجب مى گردد.

به راستى او فاطمه است تا على را یارى كند،زینب است تا رسالت عاشورا را بر دوش كشد و معصومه خواهر امام رضا(علیه السلام) است تا با هجرت برادر از مدینه به خراسان، رسالت فاطمه بودن را بر دوش احساس كند و سرو بلند باغ محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) ، على بن موسى الرضا(علیه السلام) را یاور باشد.

سال 201 هجرى او با رسول خدا و ائمه بقیع (علیهم السلام) وداع مى كند،آن گونه كه برادر بزرگوارش یك سال پیش از او وداع كرده بود. این بار اوست كه كاروان شوق را برپا مى دارد.همراه برادران و برادر زادگان رو به سوى كوى حضرت دوست پا مى نهد. چشمان كاروانیان اشك ریزان است، اشك فراق و اشك شوق و تنها دیدار برادر،سنگینى فراق را جبران مى كند و لحظه ها در تب دیدار برادر مى گذرد تا به یوسف آل رسول، آفتاب خطه طوس برسد; اما افسوس كه حرامیان بنى عباس،شهر ساوه را مناسب مقاصد شوم خود مى یابند و با حمله به كاروان آل رسول،23 تن از همراهان را به شهادت مى رسانند.اینك فاطمه،رسالت زینب را بر دوش مى كشد، غم شهیدان، جانكاه و طاقت فرساست. او كه عمرش با فراق و هجران پدر بزرگوارش امام موسى كاظم(علیه السلام)و سپس با دورى از برادر بزرگوارش در دنیایى از غم و اندوه سپرى شد،اینك با ستم بنى عباس بیمار مى شود و بنا به قولى مسموم مى گردد.

آنچه مسلم است،حضرت پس از بیمارى مى پرسند تا قم چه مقدار مسافت است. مى گویند ده فرسخ،مى فرماید : مرا به قم برسانید.

كاروان رو به قم مى نهد. در23 ربیع الاول مردم به استقبال مى آیند تا كریمه اهل بیت را به شهر خویش برند و از میان مردم موسى بن خزرج حضرت را در منزل خود سكنا مى دهد كمر به خدمت او مى بندد، لیكن آن بانوى مكرمه بیش از هفده روز در قم افامت نمى كند و در دهم ربیع الثانى سال 201 هجرى روح ملكوتى اش به لقای رب مى شتابد.

خبر رحلت جانسوز حضرتش شهر شیعه را فرا مى گیرد، مردمان دسته دسته به تشییع جنازه او حاضر مى شوند.موسى بن خزرج دستور غسل و دفن حضرت را مى دهد و از حصیر و بوریا سقفى بر روى قبر مطهرش قرار مى دهد تا این كه زینب دختر حضرت جوادالائمه بر روى آن قبله دل ها،قبه اى نهاد،تا حرم مطهر آن حضرت بارگاه دلدادگان آل رسول گردد و عاشقان ولایت همه روزه پروانه وار بر گرد ضریح مقدسش به طواف آیند. درباره گوهر وجودى والاى او همین بس كه در زیارت مأثوره آن حضرت او را دختر امام، خواهر امام،عمه ولى خدا مى خوانیم و در زیارت نامه اش مى خوانیم كه : «اى فاطمه! مرا در بهشت شفاعت كن كه همانا در نزد خدا براى تو منزلتى است بس والا.» و این فراز از زیارت گویاى شأن و منزلت او در نزد خداست.در فضیلت زیارت او سعد بن سعد مى گوید : از امام رضا(علیه السلام) در مورد فاطمه دختر امام موسى كاظم علیه السلام پرسیدم،فرمودند:«كسى كه او را زیارت كند،بهشت جاى اوست» .

و از حضرت جوادالائمه (علیه السلام)روایت است كه فرمود: «هر كس عمه مرا در قم زیارت كند،بهشت جایگاه اوست» .